Halo (od greckiego hálos – tarcza słoneczna) – zjawisko optyczne zachodzące w atmosferze ziemskiej. Jest to świetlisty, biały lub zawierający kolory tęczy (wewnątrz czerwony, fioletowy na zewnątrz), pierścień widoczny wokół Słońca lub Księżyca. Część nieba wewnątrz kręgu jest wyraźnie ciemniejsza niż na zewnątrz.
Zjawisko wywołane jest załamaniem na kryształach lodu i odbiciem wewnątrz kryształów lodu znajdujących się w chmurach pierzastych piętra wysokiego (cirrostratus) lub we mgle lodowej.
Najczęściej występuje tzw. małe halo o promieniu 22° powstające przez załamanie na powierzchniach kryształków o kącie łamiącym 60°. W atmosferze polarnej lub w przpadku atmosfer planetarnych możliwe są okręgi halo o innych promieniach jeżeli nukleacja lodu ma kształt inny niż sześciokątne płatki czy kolumny (np tworzy sześciany).
Rzadziej widoczne bywa duże halo o promieniu 46° powstające podczas załamania światła na krawędziach kryształków wzajemnie do siebie prostopadłych (kryształki lodu mają budowę graniastosłupa prostego o podstawie sześciokątnej).
Czasem zamiast kręgów widoczne są łuki, słupy lub tzw. słońca poboczne (ale te słupy, łuki, i słońca poboczne nie są zjawiskiem halo).
http://pl.wikipedia.org/wiki/Halo
Symulacja komputerowa zjawiska 22 stopniowego halo za pomocą programu komputerowego HaloSim. W tej symulacji (opartej na metodzie Monte-Carlo) promienie słońca oddziaływują z losowo ułożonymi w przstrzeni sześciokątnymi kryształami lodu, których średnica a=1, a długość c=2 (w dowolnych jednostkach długości). Słońce jest w środku okręgu i w tym przpadku na wysokości 22 stopni ponad Ziemią.
Do halo jak i do tęczy nie można dojść lub dolecieć a jego rozmar kątowy jest zawsze taki sam niezależnie od odległości obserwatora od chmury.